1- اگر قرآن، سیدالکلام است ( مجمع البیان،ج2،ص361)، امام حسین علیه السلام، سیدالشهداست. (کامل الزیارات،ص361)
 

2- اگر در دعای 42 صحیفه سجادیه درباره قرآن می خوانیم: «و میزانُ قِسط»، در زیارت امام حسین علیه السلام می خوانیم: «اشهد انّک امرتَ بالقسط» (جامع الاحادیث شیعه،ج12،ص481)
 

3- اگر قرآن موعظه پروردگار است: «موعظه من ربّکم» (یونس،57)، امام حسین علیه السلام در عاشورا فرمودند: عجله نکنید تا شما را به حق موعظه کنم. «لاتعجلوا حتّی اعظکم بما یحقّ لکم» (لواعج الاشجان،ص26)
 

4- اگر قرآن مردم را به رشد هدایت می کند: «یهدی الی الرّشد» (جن،2)، امام حسین علیه السلام نیز می فرماید: من شما را به راه رشد و سعادت دعوت می کنم. «ادعوکم الی سبیل الرشاد» (لواعج الاشجان،ص128)
 

5- اگر قرآن، عظیم است: «و القرآن العظیم» (حجر،87)، امام حسین علیه السلام نیز سوابق عظیمی دارد. «عظیم السوابق» (بحار،ج98،ص239)
 

6- اگر قرآن حقّ و یقین است: «و انّه لحقّ الیقین» (الحاقه،51)، در زیارت امام حسین علیه السلام نیز می خوانیم: آنقدر صادقانه و خالصانه عبادت کردی که به درجه یقین رسیدی. «حتّی اتاکَ الیقین» (کامل الزیارات،ص202)
 

7- اگر قرآن مقام شفاعت دارد: «نعم الشفیع القرآن» (نهج الفصاحه،جمله633)، امام حسین علیه السلام نیز مقام شفاعت دارد: «وارزقنی شفاعه الحسین» (زیارت عاشوراء)